Op 15 maart 2020 gebeurde het onvoorstelbare. Ons leven over de hele wereld veranderde op een manier die we nooit voor mogelijk hadden kunnen houden. Op die dag in Marbella, midden in de maand die jaarlijks de lente inluidt met blauwe luchten en warmte in de lucht, hing de lucht ongewoon bewolkt en donker, leaden met een onheilspellende tint. Dit was niet de Marbella die we zo goed kenden.
Wat was het meest opvallend over deze vroege dagen van lock down in Spanje op zijn minst was de medeplichtigheid waarmee het werd aanvaard door iedereen. Ik was hier al in 2004 ingezetene. In dat jaar werden de gecoördineerde bomaanslagen gehouden op het cercanías-forenzentreinsysteem van Madrid op de ochtend van 11 maart – drie dagen voor de spaanse algemene verkiezingen. De dood van 193 mensen en het verwonden van 2000 meer was het resultaat van de dodelijkste terreuraanslag gezien in de Spaanse geschiedenis, en de ergste dodental in Europa sinds de Pan Am Flight 103 Lockerbie bombardementen van 1988. Deze wreedheden vonden plaats slechts 3 dagen voor een algemene verkiezingen waarin Aznar's Partido Popular op zoek was naar zijn premieriële zetel te verdedigen tegen een sterke uitdaging van de PSOE, de Spaanse Socialistische Arbeiderspartij. Na ontvangen immense populaire kritiek over zijn besluit om Spanje te brengen in de oorlog in Irak een jaar eerder, Aznar besprongen op de gelegenheid om af te leiden van eventuele vermeende dreiging van islamitische terroristen als gevolg van de participicatie in de Verenigde Staten geleid coalitie invasie van Irak en verhuisde snel naar bewijs dat de Baskische separatistische organisatie ETA (Euskadi Ta Askatasuna) betrokken claimen. Dit was een zet die Aznar de verkiezingen zou kosten.
Waarom is dit relevant voor de lock down gebeurtenissen van dit voorjaar?
Enkele uren na de aankondiging van Aznar dat de ETA de schuldige was, gingen de Inwoners van Spanje de straat op. Er was een immens onbehagen over wat de regering beweerde. Ik herinner het me zo goed. Nadat ik in Engeland geboren en getogen was, had ik nog nooit zo'n massale en populaire reactie op een regering gezien. Het Spaanse volk wilde de waarheid. ́¡Basta Ya! ́ waren de woorden geschreven en geschilderd op spandoeken en gedrukte posters die werden verhoogd boven de hoofden van de menigten van mensen van alle leeftijden en alle sociale achtergronden die eisten dat hun regering de waarheid vertellen. Ik keek vol ontzag toe hoe het Spaanse volk zich mobiliseerde om hun stem te verheffen en erop stond dat er niet voor gelogen zou worden. Stel je voor dat als een jonge Engelse vrouw wiens enige eerdere ervaring van demonstraties tegen de regering waren de gewelddadige bijeenkomsten van mijnwerkers, studenten en buitenbeentjes in Thatcher's Groot-Brittannië. Tijdens deze tijden, als je je stem zou je zeer binnenkort de sterke arm van de wet ervaren en het zwijgen worden opgelegd.
Hier was toen de fascinatie voor mij. Een land van 47 miljoen mensen, waarvan de nadruk, terecht of ten onrechte, ligt op vrije tijd en gezinstijd, die de dans en siësta's boven het werk prioriteren, die geloven in hun recht om openhartig en kritisch te zijn na de voorgaande jaren van de zogenaamde "Pacto de Olvido". Hier was een natie van vurige families en individuen die werd verteld om naar huis te gaan, binnen te blijven en alle individuele vrijheid op te offeren. En dat was precies wat ze deden. Voor meer dan 60 dagen!
We zijn nu in die dubbelzinnige wereld waarbinnen de politici op zoek zijn naar manieren om restirictions te verlichten en nieuwe fasen van controle te presenteren om grimmige spanningen te verlichten die dagelijks toenemen rond de verwoesting die dit allemaal heeft op de economie. Er is geen twijfel dat de fall-out van het verbieden van mensen om uit te gaan van hun huizen en verdienen een leven zal worden beoordeeld met achteraf gezien te hebben gebracht veel meer lijden dan het virus zelf. Er is zonder twijfel een argument te worden aangevoerd over de juistheid van de informatie die we in deze tijd hebben gekregen, zodat we doen wat ons wordt gezegd. En uiteindelijk weten we allemaal heel goed dat het heel goed mogelijk is dat we nooit de absolute waarheid zullen weten van wat er nu gebeurt.
Vandaag de dag krijgen we de vrijheid om ons vrijer te verplaatsen binnen onze gemeenschappen en binnen openbare plaatsen, hoewel we verplicht zijn om te allen tijde maskers te dragen. We voldoen omdat we duidelijk zijn dat we het leven van anderen die kwetsbaarder zijn in gevaar kunnen brengen als we het virus bij ons dragen. We zijn geïntimideerd, en angst is de sleutel. Er zijn velen die zijn gestorven en nog steeds sterven. De meest tragische van deze zijn die mensen die hebben opgegeven hun leven, letterlijk in sommige gevallen, om de zorg voor anderen getroffen door het virus. Binnen de medische instellingen is de verzadiging van infectie natuurlijk intens, stelt verpleegkundigen, artsen en hulporganisaties disporportionately aan het risico van infectie, en waardoor ze in veel gevallen met weinig kans om niet te bezwijken. Deze mensen zijn helden, verzorging van de zieken terug naar de gezondheid en soms het betalen van de ultieme prijs.
Wat de rest van ons betreft, we staan nu aan het begin van het lange langzame pad naar herstel in een economie die afhankelijk is van toerisme, vrije tijd en entertainment om te overleven. We houden van Marbella. We zullen het op de best mogelijke manier weer gezond maken.
